АНДЕША. Ҷавоне, ки ҳар як суханаш ибтикор аст. Ибтикори созандагиву бунёдкорӣ, хайру эҳсону саховатмандӣ, салоҳ ва рифоҳ... Ҷавоне, ки ғайрату ҷасораташ ҳадду сарҳад намешиносад. Ҷавоне, ки бо эҳсоси волои меҳанпарастӣ намунае барои ҳазорон тоҷику тоҷикистонӣ ва соҳибкорону ҷавонони меҳанпараст аст. Ҷавоне, ки муҳофизи иқдомҳои созанда, фарҳанги миллӣ  ва  сарсахтиҳост.

АНДЕША. Аз он соле, ки Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул шуд, 26 сол сипарӣ гардид. Қабули Конститутсия яке аз дастовардҳои воҷибтарину бузургтарини даврони истиқлолият мебошад. Дар ибтидои солҳои 90-уми асри XX Тоҷикистон ба давраи такоммули нави таърихӣ ворид гардид. Даврони кунунӣ бар хилофи давраи таърихии гузашта дорои аҳамияти давронсоз ва сарнавиштсоз маҳсуб мегардад.

«Халқи тоҷик, бо вуҷуди вазъи душвори сиёсиву иқтисодӣ ва нобасомониву мушкилиҳои солҳои аввали истиқлолият, бо камоли масъулияти шаҳрвандӣ, дарки қарзи ватандорӣ ва такя ба арзишу муқаддасоти таърихиву фарҳангии худ, нахустин Конститутсияи давлати соҳибистиқлоли худро қабул карда, орзуи чандинасраи ниёгони хешро амалӣ намуд.»

ВОСЕЪ. Дарр доираи Соли шинохти бештари манфиатҳои миллӣ.