ВОКУНИШ. Худо раҳмат кунад арвоҳи Аҳмадшои Масъуд – сипоҳсолори авғонро, ки барои миллаташ, бисёр хуб гуфтааст: «Барои ҳаётии моддӣ ҳама чиз метавонад дошт: об, нон, маскан. Вале агар озодии мо барбод рафт, агар ғурури миллии мо дарҳам шикаста шуд, агар истиқлоли мо нобуд шуд, дар он сурат ин зиндагӣ барои мо кӯчактарин лаззат ва арзише нахоҳад дошт».

вокуниш.  Дар саҳифаи 13-и рӯзномаи  «Ҷавонони Тоҷикистон» аз тарафи боло муллои салаю ришдори эронинамои хилъати сиёҳпуше аз миёни террористи байналмиллалӣ Мухддин Кабирӣ мисли он ки аз миёни лухтак медорӣ, баланд бардоштааст ва дар зери он тасвир чунин сарлавҳа «Кабирӣ намехоҳад аз чанги хочагонаш раҳо шавад» навишта шудааст.

ВОКУНИШ. Мо, вакилони ноҳияи Балҷувон аз тариқи расонаҳои  иттилоотӣ оид ба  муносибати байни намояндаи Тоҷикистон-мушовири сафири Точикистон дар Берлин Саидзода Мурод дар нишасти САҲА дар Варшава бо яке аз мухолифин шинос гардидем.

ВОКУНИШ. Даҳсолаи аввали асри ХХI бо тамоми хатарҳои сатҳи умумиҷаҳонии худ ба ҷони инсонҳо ва вазъи кунунии сайёра таъсири зиёде расонидааст. Дар баробари зиёд будани хатарҳои рузафзуни умумисайёравӣ ва минтақавӣ яке аз он хатарҳое, ки таъсири он дар асри навин  ба ҷони инсонҳо ва рушди мафкураи инсонӣ монеъ мешавад ин амалҳои ҷиноии гурӯҳҳои муташаккили ҷиноятӣ  ба ҳисоб меравад.