ВОКУНИШ. Таърих ба ҳама суолҳо ҷавоб дорад. Бо гузашти ду даҳсола аз итмоми ҷанги шаҳрвандӣ воқеияти он рӯзҳо аз забони шоҳидони  зинда шунида мешавад, ки аз сӯи собиқ маъсулони ташкилоти терористӣ экстремистӣ ҳизби наҳзат боз ба сари мардуми тоҷик нооромиҳоро мехоҳанд ташкил кунанд. Пайваста  тавассути маводи иғвоангезона бар сари миллати тоҷик борони туҳматҳо мерезанд, баҳсу мунозираҳо карда, баромадҳои  бемаврид ва бемазмун менамоянд.

ВОКУНИШ. Худо раҳмат кунад арвоҳи Аҳмадшои Масъуд – сипоҳсолори авғонро, ки барои миллаташ, бисёр хуб гуфтааст: «Барои ҳаётии моддӣ ҳама чиз метавонад дошт: об, нон, маскан. Вале агар озодии мо барбод рафт, агар ғурури миллии мо дарҳам шикаста шуд, агар истиқлоли мо нобуд шуд, дар он сурат ин зиндагӣ барои мо кӯчактарин лаззат ва арзише нахоҳад дошт».

вокуниш.  Дар саҳифаи 13-и рӯзномаи  «Ҷавонони Тоҷикистон» аз тарафи боло муллои салаю ришдори эронинамои хилъати сиёҳпуше аз миёни террористи байналмиллалӣ Мухддин Кабирӣ мисли он ки аз миёни лухтак медорӣ, баланд бардоштааст ва дар зери он тасвир чунин сарлавҳа «Кабирӣ намехоҳад аз чанги хочагонаш раҳо шавад» навишта шудааст.

ВОКУНИШ. Мо, вакилони ноҳияи Балҷувон аз тариқи расонаҳои  иттилоотӣ оид ба  муносибати байни намояндаи Тоҷикистон-мушовири сафири Точикистон дар Берлин Саидзода Мурод дар нишасти САҲА дар Варшава бо яке аз мухолифин шинос гардидем.