Н.ХУСРАВ. Бо  раисони  ташкилотҳои ибтидоии  деҳоту  маҳаллаҳои ҳудуди Ҷамоати  деҳоти  Фирӯза  бо  мақсади  таҳкими низоми  ҳаракати  ҳизб, механизми  танзимкунандаи  гурӯҳи  мносибатҳо ва амалу  рафтори  аъзои  ҳизб, барасмиятдарории фаъолияти   аъзои  ҳизб,  аз  ҷумла  ба  мисоли  «Қабул  ба сафи  ҳизб», «Ба   қайд  гирифтани  аъзо»,  “Аз  қайд  баровардани аъзо», «Боз  доштани  узвият» ва  «Хориҷ  кардани  аъзои  ҳизб» дар  асос

ХОВАЛИНГ. Дар халқ чунин мақол ҳаст  ва он одамонро ҳидоят менамояд, ки ҳамеша сарфаю сариштакор бошанд. Сарфакорӣ барои мардуми мо  аз пештара дида имрӯз, бо сабаби буҳрони ҷаҳонии иқтисодӣ,   рӯз то рӯз баланд шудани нарху навои маводи озуқа, ки  душвориҳои зиёдро пеш овардааст, заруртару муҳимтар мебошад.

АНДЕША. Тоҷикистони соҳибистиқлолу озоду шукуфони мо имсол 30-умин  солгарди пуршукӯҳи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикстонро ҷашн мегирад. Ин он қадар вақти тӯлонӣ нест. Ҷаҳду талошҳо, ҷоннисориҳои миллат дар айёме, ки тақдири миллату давлатамон дар вазъи хатарнок қарор дошт, хеле зиёд буд.

АНДЕША. Наврӯз- яке аз қадимтарин ҷашнҳои ориёинажод ба ҳисоб рафта, он таърихи беш аз 6 ҳазор сола дорад. Ҷашни Наврӯз ҳамчун соли нав барои мардумони ориёинажод аст, ки ҳангоми баробар шудани шабу рӯз дар нахустин рӯзи баҳор ва солшумории хуршедӣ (1-уми фарвардин ё ҳамал, яъне ба 21-уми марти солшумории мелодӣ) рост меояд. Аз ин рӯ, Наврӯзро “Ҷашни сари сол” низ меноманд.