АНДЕША. Пас аз пош хӯрдани давлати абарқудрати Иттиҳоди Шӯравӣ ҳамаи ҷумҳуриҳои тобеи он роҳи мустақилиятро пеш гирифтанд. Дар харитаи сиёсии ҷаҳон давлатҳои наву мустақил пайдо шуд. Дар ин қатор Ҷумҳурии Тоҷикистон низ роҳи рушду озодиро пеш гирифт. Ин роҳ барои давлати ҷавони мо роҳи осон набуд.
Мутаасифона, бо дахолати қувваҳои бадхоҳи беруна , ки рушди давлати Тоҷикистонро намехостанд нақшаи аз байн бурдани ин давлату миллатро таҳрезӣ намуданд. Дар Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандиро ба амал оварданд, ки он бадбахтиҳои зиёдеро ба сари ин миллат овард. Бародар бо бародар, писар бо падар душман шуда, ба сӯи якдигар тир холӣ мекарданд. Сохторҳои давлатӣ фалаҷ шуда , ғорату дуздӣ, қатлу куштор ва гаравгонгирии одамони бегуноҳ оғоз ёфт. Молу дороии солҳои зиёд ҷамъовардаи мардум ба яғмо рафт. Шаҳру деҳот ва боғу киштзор, муассисаҳои давлатӣ ва хонаҳои шахсӣ ба коми оташ кашида шуданд ва вайрону валангор гаштанд.
Танҳо моҳи ноябри соли 1992 Иҷлосияи таърихии ХУ1 Шӯрои Олӣ садди роҳи ин хатари миллаткушу кишварсӯз шуда тавонист. Баъди барқарор шудани сохти Конститутсионӣ низ тухми низои коштаи ин бадхоҳони миллат ба осонӣ бартараф нашуд. ТТЭ ҲНИ ва хоҷагонашон тӯли солҳои 1992-1997 муборизаи мусаллаҳонаро идома доданд.
Дар ҳамин вазъияти ҳасос Пешвои миллат қатъи назар аз хатару мушкилотҳо бо иқдоми наҷиби сулҳофаринӣ дар таърихи навини башарият иқдом намуда, баъди гузаронидани гуфтӯшунид бо мухолифин 27 июни соли 1997 Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба имзо расид, ки ҳамчун рӯзи тантанаи оромиву ҳадафҳои наҷиби халқи тоҷик дар роҳи душвори барқарор намудани сулҳу Ваҳдати миллӣ ва амалӣ гаштани қарорҳои Иҷлосияи таърихии ХУ1 Шӯрои Олӣ гардид.
Ҳар миллату давлатро дар лаҳзаҳои ҳассостарини мавҷудияташ фарзандони бедору фарзонааш умри дубора мебахшанд. Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба рӯзгори мардуми тоҷик ,ба ин сарзамин сулҳу салоҳ овард. Мардум ба ҳар амали ӯ бо умед менигаристанд. Кӯшишу талошҳои ҷавонмардонаи Пешвои миллат дар роҳи сулҳ овардан ба мардум барабас нарафтанд. Ӯ бо қавлу амалаш амал кард ба мардум сулҳ овард. Сулҳ буд, ки Ватан обод шуд, сулҳ буд, ки мо худро шинохтем . Сулҳ таъмингари зиндагии шоистаи мову шумост. Ҳамин сулҳ ҳаст, ки насли ҷавони кишвар ба воя расид ва зиндагӣ маҷрои муътадили худро ёфт.
Сулҳ барои инсон беҳтарин ва волотарин неъмат ба шумор меравад. Агар сулҳ ба мо ободиву осудагӣ ва шинохт овард, пас чаро онро чун неъмати бебаҳо барои инсоният нашносем.
Раҳмон Муродов, мудири шуъбаи таблиғот, иттилоот ва матбуоти КИ ҲХДТ дар ноҳияи Носири Хусрав
