АНДЕША . Барои ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ ибораҳои истиқлолият, соҳибихтиёрӣ сулҳу амният, тинҷиву осудагӣ, озодиву мустақилият хеле азизу муқаддасанд. Ҳамаи ин вожаҳо ба Истиқлолияти давлатӣ вобастагии зич доранд. Ҳар як сокини кишвар имрӯз дар фазои сулҳу салоҳ кору зиндагӣ доранд барои ҳифзу пойдории он қадамҳои устувор гузошта истодаанд. Истиқлолият, ҳақиқатан ҳам неъмати бебаҳои таърих ба мардуми тоҷик аст, ки баъди ҳазорсолаҳо боз соҳиби давлатдории хеш гардид. Истиқлолияти бузургтарин ва муқаддастарин муваффақияти давлату давлатдории халқи тоҷик дар охири асри бистум мебошад, ки пас аз пошхӯрии иттиҳоди шӯравӣ дар қатори дигар ҷумҳуриҳои собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ бо вуҷуди беадолатиҳои марзӣ, ҳамчун шакли давлатдории мутаммадину пешрафта ташкил ва ташаккул ёфта ба камол расид.
Аммо ин мустақилиятро рақибони давлату бадхоҳони миллати мо таҳаммул карда натавонистанд ва ба ҳар роҳу восита аз вазъи ноустувори сиёсии ба амал омада истифода бурда, кишварро ба ҷанги шаҳрвандӣ кашиданд. Шукри Эзид, ки назари раҳмат бар миллати тоҷик андохта, неъмати бузурги соҳибистиқлолро насиби мо гардонд.
Дар чунин шароити ниҳоят ҳассос ва ҳалкунанда шаҳрвандони Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмонро ба ҳайси Роҳбари давлат интихоб намуданд ва масъулияти бузурги таърихии ин миллатро ба дӯшаш вогузоштанд.
Тавре , ки гузашти рӯзгору айём нишон дод мардуми шарифи Тоҷикистон дар интихоби худ саҳву хатое накарданд. Имрӯз ормонҳои неки дар дил доштаи худро таҳти роҳбарии Пешвои худ амалӣ намуда истодаанд.
Ҳанӯз аз рӯзҳои аввали фаъолияти худ дар ин маснади олӣ интихоб шуданаш роҳи барқарор намудани сулҳу ваҳдат ва эъмори давлати ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва демократиро интихоб намуда, инкишофи минбаъдаи Тоҷикистонро танҳо бо ҳамин тасаввур мекард. Маҳз чунин азму ирода буд, ки ба мардуми шарифи Тоҷикистон арз дошт: “ман оғози кори худро аз сулҳ сар хоҳам кард ... Ман тарафдори давлати демократии ҳуқуқбунёд мебошам. Мо бояд ҳама ёру бародар бошем, то ки вазъро ором намоем. Мо давлатамонро обод мекунем ва соҳибӣ мекунем...”
Бо талошҳои пайваста ва ҷаҳду талошҳои ҳамарӯзаи Пешвои миллат, кишвар дар як муддати начандон зиёд аз буҳрони сиёсии солҳои аввали соҳибистиқлолӣ ва аз доми найранги таҳмилгарони аҷнабӣ берун баромада, барои созандагиву бунёдкорӣ қадамҳои устувори худро гузошта истодааст.
Яке аз унсури асосии давлати демократӣ қабули Конститутсия мебошад. Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон 6 ноябри соли 1994 қабул гардид. Баробари қабул гардидани он роҳи нави инкишофи Тоҷикистонро муайян намуд. Аз қабули Конститутсия Тоҷикистони соҳибистиқлол марҳилаи гузариш аз давлати шӯравӣ ба давлати ҳуқуқбунёд оғоз гардид. Халқи Тоҷикистон бо қабули Конститутсия дар назди худ мақсади бунёди ҷомеаи шаҳрвандӣ, давлати ҳуқуқбунёд, ривоҷи ҳаёти хусусӣ ва фаъолияти озоди иқтисодиро гузошт.
Бо василаи бунёди ҷомеаи ҳуқуқбунёд ба иттиҳод овардани мардум дар заминаи умумияти манфиатҳои миллӣ воситаи ягонаи раҳоӣ бахшидани мардуми кишвар аз вартаи ҳалока т буд, ки натиҷаҳои он нафақат барои Тоҷикистон, балки барои тамоми минтақа ибратомӯзанд ва дар навъи худ мислу монанд надоранд.
Такя ба ҳуқуқу қонунгузорие, ки аз Контитутсия ва анъанаву таомул ва тафаккуру шуури миллӣ реша мегирад, ба Ҷумҳурии Тоҷикистон имкон дод, ки дар муддати кӯтоҳи таърихӣ ба як давлате табдил ёбад, ки аз лиҳози ҳама ҷанбаҳои ҳаёти сиёсӣ, иқтисодиву иҷтимоӣ, аз ҷумла эътирофи ҳуқуқу озодиҳои фитрӣ, озодии моликияти хусусӣ, низоми бисёрҳизбӣ ва гуногунандешии сиёсиву мафкуравӣ худшиносиву ташаббускорӣ ва ислоҳоти ботадриҷи ҳуқуқӣ намунаи олии кишварҳои дигари минтақа гардид.
Давлати Тоҷикистон бо роҳбарии хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти тозаинтихоби Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар тӯли бисту нуҳ соли истиқлолият бо такя ба анъанаҳои фарҳангию миллии хеш, бо назардошти таҷрибаи давлатсозиву давлатдории кишварҳои пешрафтаи ҷаҳон роҳи эъмори давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявиро пеш гирифт, ки дар ин масир мувафаққиятҳои беназиреро ба даст овард.
Мардум бо ҳидоятҳои Сарвари худ аз имтиҳони мушкили таърих бо сарбаландӣ гузашт ва шароите барои рушди иқтисодиву иҷтимоӣ ва фарҳангии кишвар фароҳам омад.
Мувофиқи Конститутситяи Ҷумҳурии Тоҷикистон халқ баёнгари соҳибихтиёрӣ ва сарчашмаи ягонаи ҳокимияти давлатӣ дар идоракунии давлат мебошад, ки тавассути интихобот иштироки шаҳрвандон дар интихобот амалӣ мешаванд. Соли ҷорӣ мутобиқи Конститутсия бинобар ба охир расидани муҳлати ваколатҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, интихоботи Президенти Ҷумҳури Тоҷикистон баргузор гардида, мардуми шарифи кишвар дар интихоботи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон фаъолона иштирок намуда, номзади арзандаи худро интихоб намуданд. Имрӯзҳо мо дар остонаи маросими савгандёдкунии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон қарор дорем.
Дар ин замина бояд ёдрас шуд, ки бо истифода аз дарки фарҳангу тамаддуни худшиносӣ, шинохти аслии ҳақиқати ифтихорангези таърихӣ ва воқеият такя бо рисолати ватандорӣ, зери парчами хидмат ба Ватан ва ҳифзи тақвияти истиқлолият аз ҳар яки мо тақозо менамояд дар он саҳмгузор бошем. Самти роҳи дурахшони муайян аст. Дар ин робита , танҳо моро зарур аст , ки бо нишони садоқат ба истиқлолу озодии Ватани азизамон-Тоҷикистони маҳбуб азми қавӣ, иродаи шикатнопазир дошта бошем ва сар аз як гиребон бароварда, ба сӯи мувафаққиятҳои боз ҳам бештару беҳтар дилпурона қадам занем.
Ализода Сурайё, раиси КИ ҲХДТ дар ноҳияи Носири Хусрав
