Андеша: Сулҳу ваҳдат ибораҳоеанд, ки ҳамеша дилчаспу дилнишин ва бо лаҳни шево садо дода, бевосита шунавандаро ба фикр кардан водор месозанд.
Сулҳ — оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ ва толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар аст.
Ваҳдат бошад ба ҳам омадан, сар аз як гиребон бурун овардан, ҳамдигарфаҳму миллатдӯст будан аст.
Ваҳдат — беҳтарин неъмат, ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушди тоҷикон, нумӯи даврон, ҳастии инсон дар ҳар замину замон аст.
Мо танҳо бо роҳи ваҳдату якдигарфаҳмӣ, истиқлоли кишварро муҳофизату пойдор ва ягонагии мардумро устувор карда метавонем.
Танҳо дар сурати ваҳдат душвориҳо ва монеаҳо паси сар мешаванд, рӯзгори мардум рӯ ба беҳбудӣ меорад, кишвари азизамон ба шоҳроҳи пешрафту тараққииёт рӯ меорад. Ба ақидаи Пешвои муаззами миллат, Президенти мамлакат, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон «Ҳар касе, ки ниҳоле сабзонда бошад, медонад, дарахт соле як маротиба ҳосил медихад. Аммо ниҳоле низ ҳаст, ки ҳамеша меваи ширин ба бор меорад. Мо меваи ширину сабзонидаамонро чашидем, ҷомеаи мо аз он баҳравар гардид, мо ҳаргиз роҳ, намедиҳем, ки дигар теша ба решаи он расад».
Хулоса. чун як фарзанди бонангу номус ва баори миллат бо сулҳу ваҳдати кишвари азизам. имрӯз меболам ва бо ифтихор метавонам гӯям, ки пояи сулҳу осоиштагӣ дар ин сарзамини ҳамешабаҳор ба ҳадди бузург мустаҳкам гаштаааст, зеро онро фарзанди бузурги ин сарзамин устуворӣ бахшида, такягоҳ аст ва ин хизматҳои Роҳнамо ва Пешвои миллатамон-Эмомалӣ Раҳмон дар назди таьрих ва миллат беназиру бузург буда, номи ин абармарди бо ору номус дар ёдномаи таърихи тоҷикон боқи хохад монд!
Мирзоева Гулрухсор, мудири шуъбаи
таблиғот ва иттилооти КИ ҲХДТ дар н. Восеъ
