ВОКУНИШ. Як зумра динситезони кӯрдил аз миллату аз давлати тоҷикон бехабар, барои мақсадҳои нопоки худу хоҷаҳои хориҷиашонро дар байни мардуми Тоҷикистон роҳандозӣ кардан, дар ибтидо ҳизбе бо номи назҳати исломиро ташкил мекунанд. Воқеан ҳам бисёриҳо ба ҳиллаю найранги динситезони наҳзатӣ гумроҳ шуда, шарикашон мешаванд. Корро ба он дараҷа мерасонанд, ки мардуми кишварро ба ду гурӯҳи ба ҳим зид – кофиру мусулмон ҷудо мекунанд. Бо ҳамин ба хотири нақшаҳои ифлоси террористю ифротгароӣ дар мамлакат ҷанги бародаркӯширо ташкил мекунанд.
Ҳисорот ҳисоб надошт. 150 ҳазор шаҳрвандони кишвар дарин ҷанг қурбон шуданд. Деҳоти вайронаи бесоҳиб, ҳазорҳо гектар заминҳои аз зироат холӣ шӯразада шуданд, набзи зиндагӣ дар мамлакат андак монда буд, ки аз тапидан боз монад. Ҳамаи ин аз касофатии ТТЭ ҲНИ ба миён омада буд. Бо чӣ қадар талошҳою муборизаҳои Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон оташи ҷанги шаҳрванди хомӯш гардида, сулҳу салоҳ пойдор гашт. Саркардагони ҳизби хунхору ҷинояткори назҳати исломӣ баъд аз он ки ба мақсадҳои нопокашон нарасиданд, ҳамроҳи ҳамтабақонашон думро хода карда, ба пеши хоҷаҳояшон паноҳ бурданд. Имрӯз онҳо аз хориҷи кишвар бо роҳбарии раиси ҳизбашон Кабирии беномусу бешараф дар фикри онанд, ки Тоҷикистонро бо кадом роҳу восита дуюмбора ба ҷанг бикашанд. Барои ин чанд ҳаромзодаи миллат паймони миллӣ бастанд, ки буза бозӣ меояду хара ханда.
Дар Тоҷикистон шояд ҷонибдорони ин назҳатҳои кӯрдил ягон - ягон монда бошад, дигарон ҳама найрангҳои ин ифритмаобҳои наҳзатиро фаҳмиданд, ки онҳо аз кадом тоифа ҳастанд. Гап сари он ки дар байни ҷавонони мо ҳоло ҳам аз сиёсати динӣ ва дунявӣ, аз илму донишу китоб дӯр мондаҳо кам нестанд. Чун ба кишвари Россия ба муҳоҷират мераванд, аз соддагӣ ба доми онҳо меафтанд. Аз ин лиҳоз камина ба чунин ҷавонон гуфтаниам, ки чӣ дар муҳоҷират ва ё дар куҷое набошанд, аз онҳо худро эҳтиёт кунанд. Пайваста аз худ, аз Худои худ, аз миллату давлати худ андешаи нек дошта бошанд, ки ин худшиносӣ аст. Шоир Бедил ҳам насиҳате дорад, олиҷаноб:
Камол он аст, ки аз худ бошӣ огоҳ,
Чӣ дар саҳро, чӣ дар хилват, чӣ дар роҳ.
Ҷавонони мо бояд хуб бидонанд, ки Худованд исломро танҳо барои саодатмандии инсон офаридааст, на барои низоъу нифоқ ва қатлу куштор, ки ин ҳаргиз мусулмонӣ нест.
Тағайзода Рустам, муовини раиси Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар ноҳияи Фархор
