ВОКУНИШ. Инсоният, ки аз меҳнат намудан, яъне аз овони наврасӣ то охири умр бояд илм омӯзад ва бо илми андӯхтааш меҳнат кунаду илмро ба дигарон низ омӯзонад. Шариати Ислом низ инро пазирост.
Аммо имрӯзҳо дар ҷомеаа баъзе тоифаҳое ҳастанд, ки дар ниҳодашон хизматҳои аҳриманона ниҳон асту барои кайфияту маишати худ ва ҷамъоварии сармоя хавфу хатар, ҷангу хунрезӣ, нолаи ҷонкоҳи модарон, азобу шиканҷаи кӯдакон барои онҳо эътиборе надорад ва баръакс. Ин манзараҳо баҳри баъзе ин аҳримансириштон мароқангез аст.
Ҷаласае, ки дар Варшава доир гардида буд ва дар он роҳбари ТЭТ ҲНИ Кабирӣ кӯшиши таъсиси Паймони миллии Тоҷикистон (ИНОТ-2)-ро кард яке аз найрангҳои сиёсии ӯ буда, Тоҷикистонро аз сари нав ба гирдоби хунин табдил додан аст. Вале дар кишвари мо дигарбора ба иғвоҳои маккоронаи Кабирӣ касе бовар намекунанд ва аз думболи онҳо намеравад.
Мухолифи Ҳукумати Ҷумхурии Точикистон бо пуштибонии аз ин созмонҳо нуфузи худро баланд бардоштаанд. Фикри шахсии ман дар он аст, ки баъзе аз ин ашхоси ватанбезор солиёни зиёд дар Ватан ва чанд соли дигар дар хориҷ ба тайёрхӯриву муфтхӯрӣ одат кардаанд, ин намуд тайёрхӯрон беномусиро ба худ касб намудаанд. Мақсади асосии ин афрод дар хориҷӣ кишвар дарёфти нону макони зисти бемеҳнат мебошад. Барои онҳо фарқ надорад, ки бо кадом роҳ он маблағи муфт ба дасташон меояд.
Онҳо хуб медонанд, ки дар Тоҷикистон пайравонашон кайҳо аз онҳо дил канда, ба ҳаёту зиндагии осоишта машғул шудаанд, дигар ба тавсияҳо- амри маъруфи онҳо ниёз надоранд.
Созмоне, ки чунин мухолифонро дастгирӣ менамоянд, аз тарафи давлатҳое сарпарастӣ мегарданд, ки бо бозиҳои геопалитикӣ даст доранд ва барои доир намудани чунин ҷаласаҳо мусоидат менамоянд. Чунин ҷаласаҳо драммаҳои таблиғотиро мемонад, ки таваҷҷуҳи мардумро ба худ ҷалб менамояд.
Ман ҳамчун як фарди кишвар аз мардуми тоҷикзабонони дунё даъват ба амал меорам, ки ба чунин «ҳунарнамоии ҳунарпешагони саҳнаҳои гумроҳкунандаи пур аз фитна» эътибор надиҳанд, зеро дар Тоҷикистон кулли мардум ба онҳо дигар бовар намекунанд. Мардуми Тоҷикистон роҳи созандагиву бунёдкориро интихоб намуда, бо дили пур ба пеш қадам мегузоранд.
Исоева Насиба, вакили Маҷлиси вакилони халқи ноҳияи Панҷ
