АНДЕША. Ҷои тасоддуф нест, ки ҳанӯз ҳам мо дар марҳилаи давлатсозӣ қарор дорем. Давлату Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз ҳама пешниҳодҳои созанда истифода мебарад. Таърих гувоҳ аст, ки қариб дар ҳамаи мамолики гуногуни ҷаҳон шахсиятҳои алоҳида дар саҳифаҳои таърихи худ нақши арзанда дошта, он ба шахсияте вобаста аст.
Ин гуна мисолҳо дар саҳифаҳои таърихи башарият хеле зиёданд. Тақдири двлати соҳибистиқлоли кишвари мо низ ба як шахсияти таърихӣ басо вобастагӣ дорад. Ҳамаи бурду бохти ин миллат аз охири асри ХХ то имрӯз аз кордониву корсозии ӯ маншаъ мегирад. Ин ҳам бошад абармарде чун Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон аст.
Дар симои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таърих бори дигар собит сохт, ки дар лаҳзаҳои душвору фоҷиабор ба зуҳури шахсияти бузурги миллӣ ӯ вобастагии зич дорад. Зеро маҳз шахсиятҳои бузург қодиранд инсонҳоро дар ҳалли масъалаҳои печидаву мураккаби иқтисодӣ, иҷтимоӣ, фарҳангӣ роҳнамоӣ карда, дар қалбу дидаи мардум шӯълаи умедро ба ояндаи дурахшон барафрӯзанд. Маҳз Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон бо матонату ҷасорат ва тадбирҳои хирадмандонаи андешидааш, кишварро аз вартаи фалокату ҳалокат берун овард. Мардуми парешоншударо сарҷамъ кард, садҳо ҳазор ғурбатзадагонро ба Ватан баргардонид. Ҳанӯз аз рӯзи аввали Сарвариашон бо як самимияти ватандорӣ эълон намуданд, ки ҳамаи оварогон, яъне гурезаҳое, ки дар кишварҳои дунё фироркардаро ба Ватан бармегардонад. Ҳатто ваъда дод, ки агар як гурезаи тоҷик дар мулки бегона монад, ӯ худро нороҳат ҳис мекунад.
Имрӯз ҳеҷ шакку шубҳае нест, ки тақдири миллати мо ба ин Сарвари хирадманду некандеш пайванди ногусастанӣ дорад. Маҳз ҳадафмандиву принсипнокӣ дар кори роҳбарӣ ва муҳаббати поку манфиатхоҳӣ нисбати халқу миллат, ӯро дар қалби ҳар як сокини миллат маҳбуб гардонид.
Ҳамин эҳсоси пок доштан ба Ватан маҳз зери роҳбариаш, Тоҷикистонро аз як кишвари ҷангзадаву ғариб ба як кишвари дорои зиндагии шоиста расонид.
Хизматҳои Пешвои миллаи тоҷикро муҳаққиқону сиёсатмадорон, адибону публитсистон ва рӯзноманигорони фаъоли ҷомеаи ҷаҳонӣ эътироф намуда, мақолаву нигоштаҳои зиёде таълиф кардаанд.
Таърихи тозаи миллати тоҷик гувоҳ аст, ки Эмомалӣ Раҳмон замони ба сари қудрат омад, ки миёни сохторҳо ҷанги шаҳрвандии бародаркуш мерафт, ӯ ҷангро қатъ кард, кишварро барои порра - пора кардан ба ифротиёни ақлбохта надод, қасдгирӣ накард. Аммо аз кӣ интиқом бигирад, аз бародари бехиради хеш, ё аз падари номеҳрубоне, ки қалби сангин дошту меҳру муҳаббати падариро ба хуни ҷигарбанд иваз намудаву ба номи авлоду аҷдод иснод оварда, не балки мардумро барои сохтани кишвари нав муттаҳид кард.
Имрӯз ҳар як фард, аз ҷумла шаҳрвандони хориҷӣ пойтахти кишварамон шаҳри Душанберо дида, дар ҳайрат мемонанд, ки чи гуна дар як муддати кӯтоҳ Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон онро ба шаҳри биноҳои тасхиркунанда, донишгоҳҳо, китобхонаву осорхонаҳо табдил дод. Ин ҳама аз заковату фаросат ва тафаккури созандаи Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон аст.
Мухолифини давлату Ҳукумат наҳзатиҳои террорист, ягон вақт дар пешрафту шукуфоии кишвар набуданду нестанд бо шиорпарканиҳои моҳиятан ғалату бофта, имрӯзҳо дар сомонаҳои террористии худ ба иғвою дассисапартоӣ, таҳқиру ғаразҳо нисбати Ҳукумати феълӣ ва номзади арзанда туҳмату буҳтон мезананд. Ҳамаи ҳарфҳо суханони террористону экстремистони наҳзатӣ сар то по дурӯғ буда, ҳамагӣ такрори ҳамдигар ва идомаи мантиқии амалҳои пасту зишти роҳбарияти ТТЭ ҲНИ мебошанд.
Имрӯз ҳар як сокини кишварро мебояд дар баробари ҳама таззодҳову бадбиниҳои гурӯҳҳои мухолиф, таҳлилу хулосабарориҳо намуда, аз Пешвои миллат олитарин сифатҳои адолати инсонӣ, бузургдилию шуҷоат, раҳму шафқат ва қобилияти нотакрори ваҳдатофариро ёд гирем. Ва ба ин хотир ҳар яки моро мебояд, ки ба хотири ҳифзу нигоҳдории истиқлолият ва дастовардҳои он барои боз ҳам боло рафтани шаъну шарафи миллати тоҷик, барои рушди устувори иқтисодӣ ва зиндагии шоистаи мардум, ба наслҳои оянда як давлати бонизому устувор ва кишвари ободу зеборо мерос гузоштан ба номзади арзанда Эмомалӣ Раҳмон райъи худро диҳем.
Сураё Ализода, раиси Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар ноҳияи Носири Хусрав
