АНДЕША. Нахустин сухане, ки ҳар лаҳза ба забони мо меояд, бояд аз ҳарфи Ватани азизу маҳбуби мо оғоз гардад ва ҳам шукрона аз сулҳу ваҳдату ободии кишвар намоем, то ин ки ҳаргиз чашми бад ба кишвари мо ва халқи мо нарасад. Имрӯз бо ташаббуси Пешвои маҳбуби мо дар мамлакат пойдории сулҳу ваҳдат, қалби ҳар як инсонро лабрези фараҳу шодӣ гардонида касро водор месозад, ки зери ҳавои сулҳу ваҳдат шодмонӣ намояд. Ваҳдат мафҳумест бузургу пуробуранг, ифодакунандаи амният, осоиштагӣ, озодӣ, истиқлолият ва нишонаи ободию зиндагии ороми давлату миллат. Ваҳдат таҷассумгари шодию нишот, ҳамдигарфаҳмӣ, озодихоҳиву ватандўстист.
Ваҳдат амниятест, ки дар мавриди хоб будани тифлакон модар дар истироҳат асту изтироб надорад, дар мавриди сулҳу осоиштагӣ давлат низ орому осоишта арзи ҳастӣ менамояд. Аз дарду ранҷ ва фитнаву дасисаҳо канора мегирад ва чун офтоби рахшон, баҳори пуробуранг, табиати пур аз роз, замини мубораку пурбор, одамони мушфиқу меҳрубон рушд мекунад.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо ҷонисориҳои зиёд тавонист миллати парешонгаштаро сарҷамъ намуду дар кишварамон Ваҳдатро танинандоз кард.
Имрӯз ҳар як фарди солимандеши ҷомеа вазифадор аст, то дар пойдории ин неъмати гаронарзиш саҳми арзанда гузорад.
Пешвои муаззами миллат аз рӯзҳои нахустини давлатдорӣ ба масъалаи таҳсилу илмомўзӣ, тарбияи комилу ҳаматарафа ва боло бурдани маърифати шаҳрвандию ҳуқуқии ҷавондухтарон таваҷҷуҳи зиёд зоҳир менамоянд. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатии худ ба Маҷлиси Олии мамлакат барои баланд бардоштани мақоми зан дар ҷомеа таъкидҳои назаррас намуданд, ки ин иқдом бори дигар бонувони мамлакатро водор менамояд, то ин ки посдори Ваҳдати миллӣ бошанд.
Мардуми мо аз қадим мафҳумҳои зан-модар, табиат, офтоб ва сулҳро дар як радиф гузоштанду онҳоро бузургу муқаддас медонистанд ва ба онҳо саҷда меоварданд, зеро инҳо ҳама офаранда ва парастандаи зиндагӣ, рамзи абадият ва ҷовидонагии ҳаёт мебошанд.
Офаридагор будани зан - модар моҳияти васеъ ва густурда дорад. Он аз таваллуду тарбият кардани фарзанд сар карда, то ободии хонадон ва дар маҷмӯъ ҷомеаро дарбар мегирад. Беҳуда нагуфтаанд, ки зан чароғи хонадон ва машъали раҳнамои ҷомеа мебошад.
Воқеан модарон дар раванди таҳкими давлатдории миллӣ нигоҳдорандаи фарҳанг, забон, урфу одат ва анъанаҳо, рисолати ҳифзкунандаи муқаддасоти оила ва тарбияи фарзанд ва рисолати ходими фаъоли ҷамъиятиро адо менамоянд.
Маориф ва илму дониш роҳнамунгари инсоният ба сўйи камолоти маънавӣ ба шумор рафта, чароғи равшане мебошанд, ки натанҳо имрўз, балки фардоро нуру ҷило мебахшанд.
Беҳуда нагуфтаанд, вақте писарро тарбия мекунем, мо як мардро ба воя мерасонем, аммо вақте духтарро ба камол мерасонем, миллат ба камол мерасад. Яъне ин ҳикмат бори дигар бузург будани мақоми зан - модарро бозгу мекунад.
Замоне буд, ки духтарону занон аз ҳуқуқҳои худ бехабар буданд, онҳо зери зулму истисмор қарор мегирифтанд, сухани онҳоро касе эътибор намедод. Онҳо дар ҳеҷ як кор озод набуданд. Аз ҳамин лиҳоз дар тўли қарнҳо бо вуҷуди ҳамаи ин занону бонувони мо рў ба сўйи дониш, илм ва фарҳанг меоварданд. Ҳанўз ҳам нидои дардолудаи Робияи ноком аз гармоба ба гўши мо мерасад, ҳанўз ҳам садои ҳузнангези Зебуннисо моро ба ояндаи дурахшон ҳидоят менамояд.
Истиқлолият ба занону духтарони тоҷик имконият фароҳам овард, ки ҳамчун шахси фаъол, мубориз ва дар роҳи ташаккул ва бунёди давлатдории миллӣ чун қувваи пешбарандаю созанда арзи ҳастӣ намоянд. Бузургон фармудаанд: «Омўзиши илм, аз зиндони ҷаҳолат нақб кандан ба сўйи рушноии адолат аст».
Имрўз зани тоҷик дар фазои ободу созанда кору зиндагӣ дорад.Тамоми шароит барои таҳсилу ҳунаромўзӣ фароҳам омадааст. Зани тоҷик имрўз мустақилу озод аст. Ин мартабаи баландро, ки ба занони тоҷик мансуб донистаанд, чун гавҳараки чашм эҳтиёт бояд кард! Донишу ҳунар занро зебо, мустақил, комёбу саодатманд мегардонанд.
Занону духтарони бофарҳанги мо имрўзҳо дар баробари мардон дар ҳамаи соҳаҳои хоҷагии халқ, илму фарҳанг, тиб, сохторҳои қудратӣ ва амсоли инҳо кору фаъолият мекунанд. Ҳақ ба ҷониби устод Турсунзода аст, ки мефармояд:
Дар диёри мо шуд одам арҷманд,
Шуд сари хамгаштаи занҳо баланд.
Хуб шуд, ки зан ба давлат ёр шуд,
Мамлакат аз дасти зан гулзор шуд.
Имрўз мо шоҳиди онем, ки дар кишварамон барои фаъолияти ҳамаҷонибаи занону духтарон шароит ва имкониятҳои мусоид фароҳам омадааст ва ҷалби онҳо ба корҳои ҷамъиятӣ ҳамеша дар мадди назари давлату ҳукумат қарор дорад.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба модарону хоҳарон таъкид карда мегўяд: «Шумо пайвандгари наслҳову замонҳо, имрўзу фардои ҷамъият ва ҳусни зебои саҳифаи китоби зиндагии одамият ҳастед. Умед бар он дорам, ки нерўи худро дар тарбияи фарзандони бомаърифат ва дарки бедории ҳисси ватандўстӣ, худшиносию эҳтироми марзу буми бобоӣ ва муқаддасоти миллат, ободии Ватан дареғ надошта, пешбарандаи ҷомеаи солим хоҳед буд»
Мо занону духтаронро лозим аст, ки ба боварии Пешвои миллати худ арзанда бошем, гуфтаҳояшро сармашқи кори худ қарор дода, барои омўхтани илму дониш ва босавод намудани ҷавондухтарон, ки модарони оянда ҳастанд, камари ҳиммат бубандем, нагузорем, ки ҳеҷ як духтар аз таълиму тарбия дур монад. Танҳо бо ин роҳ мо метавонем рисолати ҳамчун модари ғамхори фарзандон ва инсони комилҳуқуқу нафърасони ҷомеаро ба ҷо биёрем ва баҳри ободию гулгулшукуфии Тоҷикистони азиз саҳмгузор бошем.
Фарзона Темурова, номзад ба вакилии Маҷлиси вакилони халқи ноҳияи Ёвон аз ҳавзаи №10
